Een ruime tijd geleden, alweer 7 jaar, kreeg ik van mijn toenmalige man dit schilderij. Het is gemaakt door Ursula Aubri, een bekende kunstenaar, bij wie ik toen schilderles volgde. Het schilderij was ter ere van mijn vijftigste verjaardag, een moment waarop ik midden in een zogenaamde midlife crisis zat. Ik wist niet wat ik met mijn leven aan moest. Mijn kinderen waren bijna volwassen en al bezig met een eigen leven. Mijn huwelijk was eigenlijk voorbij, we probeerden nog wel samen een doel te vinden, maar waren eigenlijk al te ver verwijderd van elkaar. We leefden als twee snelwegen naast elkaar, zonder een verbindingsweg. Voor de buitenwereld leken we een gelukkig stel met drie mooie kinderen. Dat van de kinderen was zeker waar, maar gelukkig waren we niet. En toch kreeg ik dus dit bijzondere schilderij met alle voor mij belangrijke zaken, die op een door Ursula Aubri kenmerkende schildersstijl zijn weergegeven.
Heel opvallend is het witte kruis met de rode achtergrond, het staat voor de Zwitserse vlag. Al heel jong ging ik hier tijdens mijn vakanties van de middelbare school werken op een boerderij dat veel weg had van de Heidi und Peter film. Vier zomers heb ik de vrijheid gevoeld van het werken op de alp, in contact staan met de dieren en de natuur. Het werd mijn thuisland, zodra ik de grens passeerde bij Basel met de auto, de trein of per vliegtuig, ik was thuis. Mijn gezin moest er later ook aan geloven, alle jaren kwamen we er wel, bleven er of reden er doorheen. Een van de kinderen is zelfs geïnfecteerd door mij, die woont er nu definitief.
Terug naar het schilderij, waar onder de vlag een bergkam met witte toppen is geschilderd. Het is natuurlijk niet alleen om mijn jeugdherinnering dat ik heimwee heb naar Zwitserland, het zijn ook de bergen met die witte toppen in combinatie met de groene alpen. Het maakt je zo nietig, wij mensen hebben de aarde gebruikt, maar ook misbruikt, en als je boven op een berg staat van bijna 4000 meter of op een immense gletsjer, dan besef je pas hoe krachtig de aarde is, hoe mooi de elementen zijn, en wat wij mensen er eigenlijk een puinhoop van hebben gemaakt.
Dan de grote cupcake met de roze, zoete crème toef. Het neemt een behoorlijke ruimte in op het schilderij. De cupcake staat voor mijn vrijheid, mijn eigen creatieve vrijheid. Ik was bijna vijftig jaar toen ik besefte dat ik meer wilde, een uitdaging wilde, er maatschappelijk toe doen, maar ik had mezelf in een comfortabele box gezet, wat uiteindelijk een gouden kooitje bleek te zijn. Absoluut niet vleugellam maar wel te angstig om door het openstaande deurtje te vliegen. Net als Tweety wist ik dat ergens die zwarte kat rondliep. En wie weet, kon ik nog niet zo hoog vliegen? Dus bleef ik nog lang op het stokje in dat kooitje zitten. Totdat het gewoon niet meer klopte en niet meer goed voelde.
Ik begon met custom made taarten te maken, bouwde een eigen klantenkring op in Nederland en vloog naar Italië en Zwitserland om daar bruidstaarten te maken. Na 25 jaar moeder, echtgenoot, dochter en mede-vennoot te zijn geweest, deed ik eindelijk iets voor mezelf. Daar staat de cupcake ook voor, mijn ruimte innemen, ophouden met alleen anderen naar het zin te maken, geloven in mijn eigen creativiteit, mijn eigenwijsheid creëren. Dat is allemaal goed gelukt.
Maar waarom na zeven jaar een uitleg van het schilderij dat voor toen, in die groei jaren, een weerspiegeling was van mijn proces? Ik geloof dat je nooit uitgegroeid bent, letterlijk in lengte en grootte misschien wel, maar in figuurlijke zin niet.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je getriggerd wordt met patronen uit je jeugd, je familie en je levenservaringen. In het afgelopen jaar hebben mijn kinderen, vrienden en collegaatjes mij zaken gespiegeld, die eigenlijk maar om drie dingen gingen; geluk, passie, puur. Het was me nooit echt opgevallen maar die staan al sinds 2015 op mijn schilderij in rood geschreven.
Geluk is mijn bedrijf waarmee ik anderen help, die net als ik vrij willen zijn van allerlei gedachten en patronen, rouw en verlies. Passie is het gevoel wat ik geleerd heb te omarmen, dat dit nodig is om te kunnen genieten van alles en iedereen die op je pad komt. Tot slot puur, volgens mij een lastige, maar hoe meer geluk je ervaart, hoe meer je vanuit passie leeft, hoe meer puur je bent.....
En dan de twee oranjerode harten onderaan het schilderij. Ja, die zijn er ook nog, maar er zit wel een vlek op, en dat is het pijnlijke aan dit schilderij. Het is de liefde wat ons verbond en het lijntje over de harten staat voor de verbinding, via onze kinderen, die levenslang is. Voor mij staan daarom de harten voor twee mensen die elkaar, ondanks alles, ooit lief hebben gehad.
Achteraf had de kunstenaar met dit voor mij persoonlijke schilderij een creatieve vooruitziende blik. En daarom hangt het nog steeds in mijn chalet, omdat het een verhaal vertelt, mijn levensverhaal, vanwaar ik kom en waar ik voor sta.