Ik ben het met iedereen eens dat de bovenstaande foto van de scherven een erg confronterend beeld weergeeft.
Letterlijk is het een beeld van het vrouwelijk lichaam, dat door één hamerslag in scherven is geslagen. Het gaat hier ook om een figuurlijk beeld, dat staat voor het jarenlange zwijgen over een misbruik, seksueel misbruik wel te verstaan, welke heeft plaats gevonden toen ik ongeveer vijftien jaar oud was. Een dikke 30 jaar geleden. Ik spreek over 'plaats gevonden" ondanks dat het mij persoonlijk is aangedaan. Soms is het makkelijker om het vanuit de derde persoon of als 'observer' te vertellen, dan sta ik er wat verder vanaf, en komt het niet zo hard binnen. Het zal ook zeker te maken hebben met het feit dat ik er pas vorig jaar mee naar buiten ben gekomen. Er mee uit de kast ben gekomen. Ik heb het toen pas aan mijn kinderen, familie, vader van mijn kinderen, vrienden, enzovoort verteld.
Een paar therapieën, vele gesprekken met lotgenoten en een emotioneel zware echtscheiding verder, ben ik op het punt gekomen dat ik van het idee af moet dat je volledig kunt genezen van een seksueel misbruik.
Jazeker, je kunt het diegene die het jou heeft aangedaan echt wel vergeven, en vergeten lukt ook nog wel, maar het confronteert je in het dagelijkse leven te vaak met allerlei basis gevoelens, zoals vertrouwen hebben, open stellen, beschermd zijn, gewaardeerd voelen en nog meer. Of eigenlijk word je geconfronteerd met het gebrek aan al deze fundamentele levenshoudingen.
Alle vrouwen waarmee ik gesproken heb, die ook het slachtoffer zijn van seksueel misbruik, ervaren problemen met vooral het vertrouwen hebben in anderen, in mannen in het bijzonder, maar ook in zichzelf.
Als je, zoals ik, opgegroeid bent in een gezin waar eigenwaarde en vertrouwen hebben geen vanzelfsprekendheid was, dan begrijp je dat het seksueel misbruik heeft kunnen plaatsvinden toen ik al vijftien jaar oud was. Wanneer je leefomgeving uit heimwee en verdriet bestaat, omdat je moeder het niet heeft kunnen verwerken, dat ze uit Nederlands-Indië moest vertrekken, dan is het logisch dat ik al heel jong graag gezien wilde worden, en dat ik dingen deed om gewaardeerd te worden.
Helaas heeft dit please-gedrag voor mij slecht uitgepakt. Op twee manieren. Achteraf was het misbruik een gebeurtenis, waarin ik op dat moment 'gezien' werd, waarin ik aandacht kreeg, hoe akelig dat achteraf ook klinkt. Je denkt dat je speciaal bent. En het stilhouden van wat mij is overkomen, vooral voor mijn moeder, is het tweede please-gedrag, waar ik me pas na zoveel jaren bewust van werd.
Ik heb het pas na haar overlijden verteld. Psychologisch gezien is dat heel logisch. In een rouwperiode ben je het minst weerbaar. Ik probeerde haar plotselinge overlijden een plaats te geven, maar in een rouwperiode verwerk je niet alleen het gemis van een dierbare, maar ook het leven wat je met hem of haar hebt gehad. En dan komt er van alles naar boven, de leuke maar ook de minder leuke herinneringen. En mijn misbruik was daar één van. En juist toen ik in de rouw was, toen ik bezig was met te overleven, toen knalde dit er bij mij, na bijna 35 jaar, ineens uit. Ik hoefde het niet meer geheim te houden, maar kon het ook niet meer.
In deze rouwperiode begon ik over Kintsugi te lezen. Ik was bij een vriendin op bezoek en we bespraken het proces waarin je komt nadat je een ouder verliest. Het moment dat je als volwassen kind afscheid moet nemen van je vader of je moeder. En het besef dat de rouw littekens achterlaat. Mijn vriendin liet me een magazine zien waarin het rouwproces beschreven stond met een illustratie van een schaal met de Japanse hersteltechniek Kintsugi, het samenvoegen van de gebroken stukken, de scherven, met goudlijm.
De illustratie benadrukte indien je je gebroken voelde door een ervaring, deze littekens eigenlijk een uniek deel zijn van je geschiedenis. Het raakte me toen al en ik zag er meteen een creatieve workshop in. Nog niet wetende dat ik eerst mijn eigen Kintsugi moest maken.
Meer dan een jaar later heb ik de workshop ontwikkeld voor diegenen, die het begrijpen dat je Kintsugi als een metafoor kan bekijken. Dat alle gebroken stukken van een porseleinen of keramiek object kunnen staan voor onze levenservaringen, die sporen hebben nagelaten in ons hart, op ons lichaam, als krassen op onze ziel.
Door deze scherven, barsten en scheuren te plakken en te vullen met lijm en goudpoeder, maak je als het ware gouden littekens.
De reparatie staat symbool voor al onze fouten die we gemaakt hebben, de levenservaringen die ons verdriet hebben gedaan en gewoon alles wat ons letterlijk geraakt heeft. Deze imperfecties van het leven, daar moeten we ons mee verzoenen, we moeten het een plek geven.
En of je in toeval gelooft of niet, maar in de periode dat ik steeds meer vrouwen sprak over hun ervaringen met seksueel misbruik, belde de redactie van de VPRO, dat ze mijn website gezien hadden met de Kintsugi workshop en ze wilden hiervan graag televisie-opnames maken.
Wat een Wow-moment! Ik mocht de workshop doen met Willy Wartaal, de presentator van het tv-programma, en ondertussen zou hij mij interviewen over mijn leven en mijn ervaring met Kintsugi. Ik wist natuurlijk na het intakegesprek met de redactie van de VPRO dat het ook over mijn misbruik zou gaan.
Denk je eens in? Bijna 35 jaar houd ik het stil voor familie en vrienden. En in de korte tijd dat ik ermee naar buiten ben gekomen, word ik voor de camera door een BN'er geïnterviewd over een thema wat nog altijd taboe is. Want ik kan wel 'open en bloot' over het onderwerp spreken, maar ik heb ook te maken met mijn lieve oude vader van 80 jaar, en mijn kinderen, die als jonge volwassenen als de dood zijn dat ik opnieuw gekwetst zou worden. Los van hun eigen angst om geconfronteerd te worden met de openheid van hun moeder.
De televisie-opnames zijn al lang geweest. Het was een bijzondere dag. Er is 4 uren aan beeldmateriaal geschoten, wat teruggebracht zal worden tot een item van 4,5 minuten. De openheid en de kwetsbaarheid die Ollie, Willy Wartaal, heeft getoond tijdens de Kintsugi workshop en het respect waarmee hij mij liet praten over mijn Kintsugi en mijn levenservaring, was mooi.
En natuurlijk ben ik benieuwd wat ze er van gemaakt hebben en hoe ik op televisie te zien ben. Maar de impact en de energie die er die middag was, vergeet ik niet snel. En de knuffel die ik achteraf kreeg van Ollie was voor mij alles zeggend.
En dan de titel van dit blog 'Scherven brengen geluk.....?!' Heeft het mij geluk gebracht?
Voor mij persoonlijk is Kintsugi de manier geweest om bewust te worden van mijn littekens. En is mijn vrouwenbeeld een middel geweest om het gesprek aan te gaan voor de camera. Hoe anders kun je iemand snel duidelijk laten worden wat misbruik met je heeft gedaan? Maar dat ik in de 'scherven' heb gelegen, dat is duidelijk.
En zoals Ziad K. Abdelnour mooi zei; "Als je nooit in scherven gelegen hebt, weet je niet hoe je in elkaar zit". Dat klopt.
Het helen en het repareren van mijn scherven heeft mij wel een nieuwe invulling van mijn leven gegeven.
Mijn Kintsugi is na zo veel jaren voltooid, en opvallend is dat ik juist op de gouden breuklijnen, de littekens van mijn leven, het sterkst ben.
Want misschien is de openbaring uiteindelijk wel het meest gelukmakende moment geweest in mijn leven. Het luchtte op, het heeft ruimte gegeven, het heeft me meer zelfvertrouwen gegeven, het heeft plaats gemaakt voor iets anders, voor iets mooiers en misschien voor iets grootser. Dus ja, het lijkt dat scherven mij uiteindelijk wel geluk brengen.
Tags: #reisvangeluk #retreats #kintsugi #kintsugiworkshop #workshops #me-time #creatieve #therapie #art #kunsttherapie #goud #goudpoeder #epoxy #lijm #scherven #keramiek #porselein #breken #misbruik #seksueelmisbruik #beeld #hamerslag #littekens #verwerken #repareren #herstellen #kintsukuroi #tv #televisieopname #vpro #tamarareginalinde #www.reisvangeluk.nl #www.instagram.com/reisvangeluk
Er zijn nog geen commentaren.